Jan Veelenturf
vrijdag 24 september 2021
Samen met pr. Jos Schoenmakers en Jan Wiegerinck vormde Jan Veelenturf van midden jaren (19)80 tot ’90 het driemanschap dat het hart vormde van het parochiebestuur in de Nicolaasparochie Zoetermeer, destijds de grootste van het bisdom.
Jan was als Shell-medewerker heel vroeg met pensioen gegaan en wijdde daarna bijna al zijn energie aan de kerk. Zijn penningmeesterschap omvatte de centen maar meer dan alleen toezicht op de uitgaven. Hij zette zijn talenten onder de Aktie Kerkbalans waardoor de parochie van armlastig in korte tijd een meer dan gezonde gemeenschap werd. Dat schepte ook de mogelijkheid om de grote wens te realiseren van de wijken: een ‘eigen’ kerkgebouw.
In korte tijd verrezen, mede onder de niet aflatende arbeid van hem en pastor Schoenmakers, de Tabor (1987), Genesareth (1990) en De Wijngaard (1992). Hij vond het overigens wel belangrijk die ene parochie te behouden en het financiële beleid bij het parochiebestuur te houden, al werkte hij loyaal mee aan enige ruimte voor de begin jaren ’90 gevormde vicariaten. Vele discussies heeft hij binnen de parochie en met het bisdom gevoerd, waarbij zijn standvastigheid nog wel eens in de weg stond om andere inzichten te aanvaarden. Het belang voor de parochie stond altijd voorop.
Hij was trots op zijn Zoetermeerse wortels, als nazaat van de familie Veelenturf die De Jonge Prins beheerde. Dat was enerzijds een horecagelegenheid en anderzijds de plek waar veel vergaderd werd, ook door B&W en de gemeenteraad van het toenmalige dorp Zegwaart waarmee Zoetermeer in 1935 fuseerde. Want naast financiën was genealogie ofwel familiegeschiedenis zijn andere vrijetijdspassie; lange tijd maakte hij het familieblad Vuijlenturf-Kroniek.
Ook na zijn penningmeesterschap bleef hij gevraagd en ongevraagd de parochie adviezen geven en zat hij onder meer in een werkgroep die de nieuwe structuur voorbereidde. De laatste jaren kreeg Parkinson steeds meer vat op hem. Die strijd kon hij niet winnen. Op 11 september was Jan tijdens Open Monumentendag nog in de Nicolaaskerk, waarbij een van zijn kleindochters zong en op de piano speelde. Het bleek zijn afscheid te zijn.
(Ton Vermeulen, Bert van Oosterhout)