Fietstocht van Carlo van Tol naar Lourdes
donderdag 23 mei 2024
Carlo van Tol (parochiaan vd Nicolaas parochie) fietst alleen vanuit Zoetermeer naar Lourdes, als een onderdeel van zijn totale reis naar Santiago de Compostela. Het tweede deel is hij van plan volgend jaar te doen. Lees hier het reis-verslag.
Maandag 27 mei
Vandaag dan de laatste pelgrimsdag: naar Lourdes fietsen. Nog een klein eindje van 103 km. Vroeg ben ik inderdaad vertrokken, en het was nodig. Erg veel beklimmingen door enorm mooi landschap met prachtige bergen, heerlijke kruidenlucht en soms totale stilte met een cirkelende club gieren. Onderweg 1 kerk open, alwaar weer het dagelijkse gebed met kaarsje. Dit keer met een speciale opdracht vanuit de familie. Mijn laatste kerkje op deze tocht, ik heb er de tijd voor genomen. Die rozenkrans geeft een enorme diepe rust, het ritme het vasthouden van die houten kraaltjes, de gewoontes. Het geeft zeker na inspanning heel veel vaste grond onder de voeten, “zo moet het zijn”, dat gevoel. Ik geloof dan dat ik mag zeggen dat ik God heb ontmoet.
Maar hoe kwetsbaar is ook dat gevoel, hoe snel kan het ook zomaar weg zijn. In Lourdes ben ik uiteraard bij de grot geweest, om daar in rust tot een gebed te komen is best wel een opgave. Achter mij zit een geknielde dame recht in mn nek te niezen, terwijl een dame naast mij daar commentaar op geeft. Misschien moet ik weer een keer terugkomen, met meer tijd en meer kennis ook,
Het complex is zó groot.
Deze pelgrimage heeft mij veel gebracht: een veel diepere laag. Omdat mijn dag zoals gewoonlijk niet van kwartier tot kwartier is vastgezet. Het gaat veel meer om de grote lijnen: waar slaap ik vanavond, wat eet ik vanavond, wat of wie zal ik vandag tegen gaan komen? Dat kan allemaal worden ongevuld op het laatste moment, dat kan ik laten gebeuren. Ik kan dan om sturing vragen die ook duidelijk merkbaar is, heb ik gemerkt. Ik voel dat anders op mijn werk met veel en snel gepresenteerde problemen, veel en toenemend meer IT-zaken om het werk te doen. Dan is de sturing wel aanwezig, maar niet zo tastbaar.
Ik hoop de komende dagen goed uit te komen met mijn contact met God. Dat ik open mag blijven staan op de manier zoals ik dat van Hem heb mogen ervaren de afgelopen 11 dagen. Ik gun dat iedereen!
Zondag 25 mei
Hoi Ronald, gisteren heb ik geen berichtje gestuurd: de dag was te gevuld met proberen om op mn slaapplek te komen. Ik moest haasten voor de sluiting van de supermarkt. Voor de supermarkt waren vrijwilligers bezig voor een inzameling van de voedselbank. Met een paar blikken cassoulet en groente heb ik hun karretje bijgevuld. Thuis steun ik de voedselbank ook maandelijks, dat was de basis voor weer een leuk gesprek met uiterst vriendelijke mensen. In het hotel werd ik welkom geheten door een zeer vrolijke receptionist, die teleurgesteld reageerde dat ik het ontbijt van 08:00 niet ging halen. “Dan zit ik al een uur op de diets richting Lourdes”. Nadat hij dit verwerkt had pakte hij als ontbijt nog 2 maseleines (schelpvormig zijn die trouwens!) een mandarijn en een banaan omdat hij me niet nuchter wilde laten vertrekken. Mijn diner heb ik op mijn kamer gebruikt: stukje brood met taboule en wortelraso en een stukje kaas. Nog kauwend ben ik in bed gaan liggen. ik heb niet eens 1 tientje af kunnen maken van mijn rozenkrans en dan ook nog met allerlei verhaspelingen en opnieuw beginnen. Die nacht heb ik heerlijk geslapen. Het doet er enorm toe hoe de ontvangst is bij de receptie hoe de nacht verder verloopt is mijn conclusie. Een lach en een helpende hand stellen enorm gerust, althans bij mij blijkbaar. Ik ga thuis ook voorstellen of we een opvangadres voor compostela-gangers kunnen opzetten.
Vrijdag 24 mei
Vandaag ben ik van Aubeterre-sur-Drône naar Villeneuve-sur-Lot gereden, 135 km. Het zal geen verbazing wekken dat de weerkaart er weer helemaal blauw-moppig uitziet. Na 16 km nemen mn pelgrims-maat en ik afscheid van elkaar. Hij slaat rechtsaf op de Y-splitsing om verder te gaan op de Sint-Jakobsroute en ik sla linksaf naar Lourdes. Na een broederlijke omhelzing en een handshake met een mooie toewensing rijden we ieder onze kant op, door de bossage heen nog een afscheidsgroet. Wat een bijzondere drie dagen vond ik dit: intense gesprekken en intense belevingen hebben we gedeeld. Dat voelt heel raar in het begin…
Precies op de helft heb ik afgesproken met mijn schoonouders, die als verrassing zijn opgehaald door de broer van mn schoonvader. Die heeft een huis in de Dordogne, 50 km verderop. Samen lekker geluncht, meteen gevraagd of ze de tassen in hotel konden afgeven, wat ze graag deden. Dan kon ik harder rijden, dacht ik.
Wederom erg veel regenbuien, waarvan ik letterijk geen spetter hen gevoeld.
Overal natte straten,de zon heerlijk op mijn rug. Enorme tegenwind, maar lekker lichte fiets op dit moment. Na die 180 km van gisteren een zeer welkome gebeurtenis.
Of is er iets anders aan de hand? Ben ik nu gaan leren hoe te bidden en me te laten leiden door de Heilige Geest? Hoe kan ik twee dagen achter elkaar door deze enorme buiendruk heen laveren? Ik check in in het hotel en het gaat regenen… mijn maat Francois heeft dezelfde ervaring.
Ik kan hier nog 200 km over nadenken op de fiets, dan ben ik in Lourdes gearriveerd.
Donderdag 23 mei
Goedemorgen vanuit aubeterre sur drone, een prachtig dorpje, waar we zijn neergestreken na twee enorm zware dagen…het regent nu onophoudelijk, dat was de reden dat we onze route moesten inkorten met 30 km: het was te koud, te nat, te zwaar. En we waren te moe en pijnlijk.
Hotelletje gezocht in Poitiers (we kwamen uit Tours) en dan de 30km maar inhalen de volgende dag, hoewel die dag er ook enorm slecht uitzag. Maar dan waren we in elk geval uitgerust. 180 km dan te overbruggen, van Poitiers naar Aubeterre sur Drone, hoe daar doorheen te komen? We hebben de plannen besproken van vroeg vertrekken, niet te snel rijden, wanneer stoppen, wanneer naar eten zoeken…de hele kaart ziet er blauw uit. Maar steeds met dikke moppen, het is niet een grote blauwe regenvlek. Stel nu dat we zon route hebben dat er toch een mogelijkheid is om er doorheen te fietsen op strategische punten even rusten en dan achter de bui aan weer opstappen. De buien gaan van west naar oost, wij van noord naar zuid. Dan wordt het een soort van run the gauntlet. Onmogelijk was al snel de conclusie. We gaan het gewoon zien, opstappen, overwchoenen maar vast aan, de eerste bui zal rond 10-en op ons komen. De eerste grote bui is dan voorbij gedreven. Uiteraard is er een gebed gedaan om leiding en steun…
Om 10 uur inderdaad een spettertje, om 11uur droog, om 12 uur droog…en toen een restaurantje gespot door mijn medepelgrim: superklein 1 klein bord buiten op de stoep: plat du jour, we hadden er 100 km op zitten, nog een flinke tocht te gaan. Wij naar binnen, we waren hier al een week naar op zoek: rond 12:00 een bistrootje om de bekende plat du jour te bestellen. Maar steeds lukte dat niet. Strikt van 12-13:30 is het lunchtijd. Kom je 5 min later: “la cuisine est fermé”, no food. Enfin, we schuiven aan een klein tafeltje met een half karafje wijn en water en een gezellige entourage. De kok en zijn vrouw zijn gezellige mensen en toveren een heerlijke maaltijd met entree-buffet (met kwartel-eitjes in een schaaltje), couscous en fromage-frais (voor mij) en abrikozen-taartje met koffie voor mijn medepelgrim. In de tijd dat wij omringd werden met warmte en liefde voor de gastronomie en wij daar met volle teugen van mochten genieten (écht genieten, we hebben lachend toch maar een half glaasje wijn geproost op deze heerlijkheid) is er een werkelijke hoosbui overgetrokken…echt heel hevig. We rekenen 15,- per persoon af en vervolgen in droogte onze weg. De regenbui kwam later zachtje en in warmere temperaturen toch, maar toen hoefden we nog maar 30 km naar onze slaapplaats.
Dit had never, nooit gepland kunnen worden. Dit plan is veel te ingewikkeld, maar toch is er een plan gemaakt voor ons, niet door ons. We gaan vandaag afscheid nemen van elkaar: François gaat naar Santiago, ik buig af naar Lourdes. Deze dag is onvergetelijk.
Dinsdag 21 mei
Vandaag in Tours aangekomen. Samen weer op pad gegaan en samen weer voor de kathedraal afgestapt. Regen onderweg en echt wel koud. We hebben afscheid genomen van de bordjes naar Santiago met de bekende schelp erop: die komen niet altijd overeen met de route die op mijn fietscomputer staat. Mijn nieuwe maat heeft zijn fietscomputertje niet op orde, de route wil maar niet komen. Soms deden we een bordje als hij voorop reed en als ik voorop reed (en hem dus uit de wind hield) deed ik de route vanaf mijn computertje. Dat is wachten op problemen omdat er dan twee routes door elkaar gaan, hoewel E hetzelfde eindpunt hebben. We hebben er in goed overleg voor gekozen om 1 route aan te houden. Dat maakt de weg naar onze bestemmingen overzichtelijker en voorspelbaarder.
Het is op zich best een ding om iemand tegen te komen die mij onbekend is en dan besluiten verder samen op pad te gaan en ook nog te overleggen hoe die weg dan gevonden wordt. In het dagelijks leven geeft dat best gedoe, ik verbaas me echt over de soepelheid van deze genomen beslissing. We hebben samen brood gedeeld, de vredeswens gedaan, en zoals ik het zie in de geest van deze pelgrimstocht zonder ego-discussie het beste gekozen voor ons beiden.
Enfin, we zijn dus in Tours in de cathedraal geweest alwaar Maria vol in het kaarslicht staat, en er volop ruimte is om een rozenkrans te bidden. Uiteraard gaat mijn maat ook naar binnen. Bij buitenkomst kijkt hij ernstig en opgelucht. En heel erg goed gesprek tot later dan we eigenlijk wilden volgde daarop. Geloof doet mensen veranderen, was ook onze conclusie.
Bij de marokkaan werd de couscous opgeschept met deze lepel met Jakobsschelp
Maandag 20 mei
Gisteren in Chartres op de kerkradio ingelogd rond 11:30, mijn navigatie-computertje deed niet precies wat het moest doen. Vanaf de eucharistie de mis (met horten en stoten door de verbinding) meegeluisterd. Wat een bijzondere ervaring al die vreemde talen! Heel erg verrijkend om het Arabisch te horen, het blijkt dat God in het Arabisch klinkt als een term waar wij normaal gesproken alert van worden. Maar in deze context heerlijk om die verbinding door de taal heen te voelen. Einde van de mis niet meer ingelogd geweest, ik ga hem terugluisteren.
In aanwezigheid van mijn nieuwe fietsmaat of nee, medepelgrim, de mis geluisterd. Met de vredeswens hem de vrede van Christus gewenst. Hij was verbaasd maar accepteerde in warmte de wens. Als niet-praktiserend katholiek wil hij toch meer doen met het geloof. Hij is deze pelgrimage gaan doen na het overlijden van zijn vrouw op 50-jr leeftijd 3 maanden terug. Op zoek naar zingeving en meer terug naar de zaken in het leven die ertoe doen. Hij heeft daarna ook een kaarsje opgestoken in de kathedraal.
Op zoek naar een plekje om te lunchen was alles volgeboekt, daar hadden we niet op gerekend, we hadden niets te eten? Of toch wel: ik had een bol broodje met olijven in mijn fietstas. Hij een banaan, ohja en ik een appel. We hebben op de stoep kijkend naar een uitzicht op de drie kerken van Chartres ons brood gedeeld en fruit gegeten en we hadden genoeg voor de verdere reis van nog 50km. Eigenlijk hadden we nog over. We hebben het ook maar opgegeten, je weet nooit wat er komen gaat.
Zondag 19 mei
Vannacht heb ik slecht geslapen. Hoewel ik gisteren een fijne dag heb gehad, toch heb ik liggen malen vanaf 04:00, zoals velen wel zullen hebben.
Nieuw voor mij is de rozenkrans bidden. Sinds mijn voornemen om naar Lourdes te pelgrimeren ben ik mijn rozenkrans gaan gebruiken waarvoor die is bedoeld. Een souvenir van onze middelste dochter uit het Vaticaan. De rozenkrans die ik zelf heb gekocht heb ik aan mijn moeder gegeven vorige week. Enfin, elke ochtend bid ik de rozenkrans rond. Alle tientjes en onze vaders. Het geeft rust. Eigenlijk al na het eerste tientje. En vannacht geprobeerd om een uur of vijf…als een blok geslapen. Zorgeloos in slaap gevallen…En dus te laat vertrokken toen ik echt moest opstaan. Ik heb maar 1 tientje gedaan, dat zal vast wel goed gevonden worden door onze Maria, vol van genade ☺
De inhoud van mn stuurtasje
Zaterdag 18 mei
Gisteren geen berichtje gestuurd. Het was te bar en boos: waanzinnige regen, veel wind en 4 lekke banden. De laatste lekke band was echt in the middle of nowhere, op een boerenpad, pal op de grens Belgie-Frankrijk. Keien, plassen, modder, greppel ernaast zo dat werk. Na een klapband in de greppel beland. Gelukkig geen ernstige zaken. Enfin, het zou dan mn laatste band worden, meer had ik niet bij me. Dan maar lopen in de schemer. Ik bereik de bewoonde wereld weer (met asfalt) als het begint de donkeren. Weer tassen eraf, hannessen met het achterwiel eruit. Pompje gaat stuk…en de band begeeft het gewoon terwijl ik m sta te monteren op het wiel? Ondertussen sta ik in een doodstille straat, de rolluiken gaan dicht, mensen gaan zich klaarmaken om naar bed te gaan. Het besproken slaapadres neemt de telefoon niet meer aan…
De geplaatste binnenband blijkt de oude binnenband te zijn die ik in de verwarring er dus weer op heb gelegd…duur foutje want nu is het echt donker en kan ik het steekasje van mn achterwiel niet meer goed zien…dit belooft weinig goeds…ik begin een beetje te panieken, het is ondertussen 22:15. Gelukkig neemt mijn vrouw de telefoon wel aan: “geeft niks dat je bandjes op zijn, ik kom je wel halen.” Wat een rust geeft dat. We besluiten tot morgen te wachten. Mijn batterij vd telefoon is nu op, mn fietscomputer is op…Maar nu? Ik heb een slaapzak, maar moet ik op straat misschien…?
Op hoop van zegen, wiel op zn plek, tassen weer opgeladen, lampje aan en keihard trappen naar slaapadres….waar geen licht meer brandt en de poort is afgesloten. Potdicht en er kan niet worden aangebeld. Ik had gereserveerd, dus over het hek geklommen en aangebeld aan het huis. Binnen gekomen zie ik een heerlijk gedekt warm bed. Het is goed gekomen. De volgende dag nieuwe banden en weer op pad. Toch houdt me dit erg bezig. Ik ken dit ontheemde, paniekerige gevoel helemaal niet.
Wat een luxe ben ik gewend en dat mijn spullen het gewoon doen. Dat ik kan bellen en iets regelen. Nu als ik niet mn band had kunnen plakken, mn telefoon is op…aanbellen bij een afgesloten huis? Een hele straat met alleen maar huizen met gesloten luiken zonder enig leven op straat. Er zijn vluchtelingen die dat zo dagelijks ervaren, hoe moet dat zijn?
Ik geloof dat ik echt een pelgrim ben geworden.
Donderdag 16 mei
Ik ben in Lier aangekomen na een volle dag fietsen met een lekke band. Het was een “leegloper” zo eentje die niet ineens leegloopt maar heel langzaam. De vlakke weg lijkt dan net een klim van 3-4%. In het begin is het doortrappen, ik had het niet door. Op een gegeven moment zie ik een platte band. Als ik dat op mijn werk heb (hard werken tegen weerstand in, en het is niet duidelijk waarom) duik ik de protocollen in: kunde en kennis worden ingezet om een probleem te achterhalen. Nu is er de ruimte om na de “Oh, nee! Niet ook nog in de regen een band vervangen” een schietgebedje te doen. Laat er aub binnen afzienbare tijd, voordat de band echt leeg is een droge plek zijn om de band te repareren. Weesgegroet er achteraan. En ja: een tankstation om even te schuilen en echt waar: 50 mtr verderop een wielren-zaak waar de mannen van de werkplaats geweldig meehielpen om een vastzittende steekas los te krijgen; die kreeg ik zelf niet los met mijn (simpele trekkers-)gereedschap. Heerlijk om gehoord te worden! 😁
Afscheid nemen (ook al is het voor tijdelijk) van het gezin was emotioneel, dit was voor het eerst. Maar door dit loslaten komt er ook een sterk gevoelde binding, houden van is dan ook duidelijk te verwoorden. Het gebed met ons samen voelde diep en oprecht.
Dankjewel voor hoe het pastoraal team de zegen hebben gedaan vorige week. Afgelopen zondag met schoonouders in huisje in het bos geweest. Kristel en ik hebben samen naar de kerkomroep geluisterd. Wat een ernstige preek, weet dat jullie samen enorme kracht vertegenwoordigen, het is oprecht zo gevoeld door ons!
